H ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ(SENSEI) ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ
Η διαφορά μεταξύ ενός dōjō και ενός γυμναστηρίου είναι η ίδια μεταξύ ενός δασκάλου και ενός προπονητή.
Ένας δάσκαλος έχει το καθήκον να δημιουργεί ανθρώπους αντί για αθλητές και να παίρνει αξίες αντί για μετάλλια.
Ένας δάσκαλος πρέπει να προάγει στους μαθητές σεβασμό, αξία, ειλικρίνεια, και πνευματική δύναμη, πειθαρχία και υπευθυνότητα. Οι μαθητές πρέπει να αποκτήσουν ένα πραγματικό όραμα της ζωής μέσω της πρακτικής του budō (στρατιωτικό μονοπάτι). Για να γνωρίζουμε ότι οι στόχοι επιτυγχάνονται με τον αγώνα,και ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και δεν είναι πάντα εύκολη. Ότι μερικές φορές κερδίζεις, άλλεςι χάνεις και ότι οι ήττες στην αλήθεια πάντα μαθαίνουν. Οτι πρέπει πάντα να διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα και τον σεβασμό για εμάς και όλους γύρω μας. Στο budō το πιο σημαντικό είναι το Dō, το μονοπάτι, η συνεχής μάθηση, η διαδικασία της συνεχούς βελτίωσης. Αν επικεντρωθούμε στο dō, οι στόχοι συναντιούνται και οι στόχοι φτάνουν, όπως και στη ζωή. Έτσι ένας δάσκαλος αναλαμβάνει την ευθύνη να καθοδηγήσει τους μαθητές του κατά μήκος του μονοπατιού της ταπεινότητα, της ευγνωμοσύνης, της ειλικρίνειας, της τιμής, του σεβασμού,… να τους διδάξει ότι αυτό που έχουν μάθει δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που έχουν να μάθουν και ότι αυτές οι αξίες θα μας ενισχύσουν και Να μας μετατρέψουν σε καλύτερο budoka (μαθητη), και το πιο σημαντικό, σε καλύτερα ανθρώπινα όντα.
Ένας δάσκαλος περιμένει κάθε μέρα, με ελπίδα, την άφιξη των μαθητών του, αυτους που σιγά σιγά θα διαμόρφωση, θα δουλεύουν, θα εξηγούν…
Έτσι οι δασκάλοι υποφέρουν όταν ένας μαθητής τους εγκαταλείπει την προπόνηση,… διότι αυτόματα έρχεται στη μνήμη κάθε τεχνική που δίδασκε, κάθε στιγμή που ζούσε, κάθε γέλιο, κάθε στιγμή θλίψης, κάθε χαρά, κάθε απογοήτευση, κάθε αγκαλιά…
Αλλά σε μερικές περιπτώσεις, μετά από πολύ καιρό, έρχονται πίσω, και το πρώτο πράγμα που ακούς είναι πόσο λυπάμαι. Ενας δάσκαλος θα είναι πάντα στη θέση του, πρόθυμος να καθοδηγήσει με τον τρόπο που πραγματικά θέλουν να μάθουν …
Το να είσαι δάσκαλος είναι πολύ διαφορετικό από το να είσαι (εκπαιδευτής,η ένας προπονητής,)… είναι κάτι πολύ βαθύτερο από αυτό.
Οι μαθητές, για έναν αληθινό δάσκαλο, δεν είναι πελάτες. Είναι οικογένεια, είναι τα θετά παιδιά τους, είναι οι φίλοι τους, οι συνεργάτες τους στο αιώνιο μονοπάτι.
Για τους μαθητές, ένας πραγματικός δάσκαλος είναι ένας οδηγός, ένας πατέρας, ένας μεγαλύτερος αδελφός, είναι “αυτός που ήρθε πριν και είναι το μοντέλο με το οποίο οι μαθητές προσπαθούν να το βρουν στο δρόμο.
Για να γίνεις δάσκαλος πρέπει να έχεις μια κλίση και όχι μόνο να έχεις εκπαίδευση, πρέπει να είσαι μοντέλο, να είσαι σαν φάρος έτσι ώστε αυτοί που έρχονται μετά να σε ακολουθούν εύκολα και να αποφεύγουν να σε χάσουν.
Μάριος Κωνσταντίνου (Sensei)
